Het aftellen is begonnen. Op 6 juni 2023 speelt Z’88 de laatste wedstrijd van de voorjaarscompetitie. Na de zomer keert het team uit de Siera A weer terug, maar die vlieger gaat niet voor Louis Zitman. Na decennialang gevoetbald te hebben, gaat de stekker eruit. De in Leiden Zuid West geboren Zitman werd voorgedragen door zijn ploeggenoten om met hem eens een babbeltje te maken vanwege zijn aanstaande aftocht. Een leuk en spontaan onderhoud volgde.
,,Zo ongeveer vanaf mijn geboortedag is het voetbal voor mij begonnen. Mijn twee oudere broers, acht en negentien jaar ouder, gaven mij al snel een bal in handen en zo groeide ik op met dit onvoorstelbaar leuke spelletje. Bij RCL begon ik op het veld en ik speelde ook altijd buiten met mijn maatjes. Je kent dat wel. Paaltjesvoetbal, met de bal tegen de garagedeur trappen en meer vertier buiten wat toen nog normaal was. Ik geloof dat ik veertien of vijftien was toen het zaalvoetbal op mijn pad kwam. Dat was via mijn oudste broer bij drukkerij Beugelsdijk in de Groenoordhallen. Daar kwam toen ook Plan Noord bij in de competitie van Aad Siera. Al snel beviel mij het zalen uitstekend. Ik was niet zo’n trainingsbeest en dus kwam ik doordeweeks niet veel bij RCL. Bij Plan Noord stopte het omdat we telkens laat op de avond op pad moesten in zalen elders. Dat werd mij te gortig.”
Ook aan het familieteam kwam een einde, maar daarvoor kwam Z’88 in de plaats. ,,Cees Breedeveld zocht spelers in die tijd en zo rolde ik erin. Z’88 bestaat dus nog steeds en ik denk dat we in de loop der jaren wel zo’n dertig spelers hebben gehad die voor dit team speelden. Natuurlijk verdwijnt de oudere garde steeds meer van het toneel, hoewel de groep lang hecht is geweest. Voor mij gaat het dus ook stoppen, maar Z’88 is nog wel springlevend want er is een nieuwe en talentvolle lichting opgestaan en zo zal dit team in leven blijven. Dat vind ik wel heel mooi, want iedereen heeft er altijd veel plezier aan mogen beleven en dat is dus nog steeds van kracht. In de laatste vijftien jaar hebben we ook telkens uitjes met elkaar georganiseerd. Altijd stond er dan een voetbalwedstrijd centraal om mee te pakken. Zo waren we onder meer in Istanbul, Liverpool, Milaan, Napels en Barcelona.”
Zitman noemt zichzelf een der laatsten der Mohikanen. ,,Door een teenblessure zal er een einde aan komen. Artrose probleempje en daardoor moet ik er de brui aan geven. Jammer zeker, maar aan alles komt een eind. Daarnaast verveel ik mij nooit en blijven er genoeg hobby’s over.”
Z’88 zal hij zeker blijven volgen. ,,De hechte band is altijd gebleven. Het is altijd een team geweest met bijzondere karakters en daar heb ik altijd van genoten. We speelden vaak in de B-serie, maar zeker ook periodes in de A-serie. Soms wilden we per se niet promoveren, maar af en toe kwam het er toch van. Het team laat zich het beste typeren als een sportief team dat graag wint, maar geenszins ten koste van alles. Het is immers maar een spelletje. Op het veld heb ik trouwens ook nog gespeeld voor Graaf Willem II VAC. Een bijzonder leuke club. Minder massaal dan bij RCL. Ik ben mede gestopt door de opkomst van het kunstgras. Niet zo mijn ding. Tennis mag ik ook graag doen, maar bij die sport vind ik het heel jammer dat gravelbanen steeds meer verdwenen.”
Zitman sloeg zelden een wedstrijd over. ,,Hooguit als ik griep had, maar voor het overige ben ik gespaard gebleven van blessures. Soms was het passen en meten met mijn werk als ik uit het buitenland moest komen, maar eigenlijk lukte het altijd wel omdat ik niet graag een wedstrijd miste. Ik zal het dan ook zeker gaan missen en ik heb er ook wel een dubbel gevoel bij. Ik heb dus zat andere dingen te doen, maar als 59-jarige kom je in de zaal natuurlijk steeds meer knapen tegen die je zoon hadden kunnen zijn.”
Tegenwoordig runt Zitman een organisatieadviesbureau en deels is hij ook nog werkzaam voor de NS als Senior HR Consultant. ,,Het is een druk bestaan, maar nog steeds goed te combineren. Ik heb er ook geen moeite mee om 40+ uren te maken. Wat ik doe, vind ik leuk. Het is ook zo dat ik genoeg tijd over weet te houden voor andere sporten. Wat dat betreft ben ik breed georiënteerd. Golf en wielrennen mag ik ook graag doen en ik ben een volger van grote sportevenementen als de Tour de France, de Spelen en dat soort werk. Voorheen bezocht ik vaak wedstrijden van Ajax. Tegenwoordig zit ik meer voor de buis. Zie je het ook een stuk beter. De voorkeur voor deze club heeft puur te maken met mijn pa en broers.”
Met weemoed denkt Zitman nog aan de overleden Groenoordhallen. ,,Je moest daar geen smakkerd maken, maar al met al heb ik er geweldige herinneringen aan. De concerten en Parker hebben veel Leidenaren geweldige tijden opgeleverd. Het zalen vond ik echter ook heel leuk. Menig toernooi hebben we daar gespeeld. Ik vond het geweldig als we soms wonnen van een veel betere tegenstander. Zo herinner ik mij The Jam. Die gasten dropen dan af en daar kon ik intens van genieten.”
Over Aad Siera moet uiteraard ook gesproken worden. ,,Ik ken hem denk ik vanaf 1986. Hij organiseerde de competitie met Joost Mentink en ik heb ook met hem gevoetbald. Ook een voetbaldier pur sang. Erg leuk vond ik de wedstrijden tegen hem. Ik probeerde hem dan als keeper te dollen met een ‘stiffie’. Dat wilde nog wel eens lukken, maar op een zeker moment wist hij natuurlijk wat ik ging doen. Ook met zijn broer Wim speel ik al lang. Leuke knapen. Al met al een topprestatie dat hij het 38 jaar heeft georganiseerd. Ga er maar aan staan. Beroerd dat hij moest stoppen door zijn gezondheid. Zoiets gun je niemand.”
Wel is Zitman blij dat de organisatie is opgepakt. ,,De nieuwe opzet bevalt mij/ ons prima. Ook de website ziet er professioneel uit en het toernooi leeft getuige het aantal deelnemers. Die zekerheid dat deze zaalcompetitie blijft bestaan, doet velen deugd in Leiden en omstreken. Waar vind je zo iets grootschaligs nog?”
De spreker begon in het veld als spits, maar door de tijden heen zakte hij per linie. ,,Een beetje het klassieke verhaal. Als oudje eindig je dan als laatste man. Voor het overzicht en om minder te lopen. Ik ben als speler altijd stijf rechts geweest. Technisch wel vaardig en ik zie het spelletje wel. Maar ik zal straks bij hoge nood niet meer terugkeren. En nee, zeker niet als keeper. Kraakbeen groeit niet meer aan en het zal er niet beter op worden. Andere spelers kunnen wel als vangnet fungeren. Wel zal ik nog wel eens gaan kijken naar het team. Het contact met Willem, Johan, Ruud, André en Marcel zal er vast blijven.”
Wat gaat de enthousiast verhalende hoofdpersoon het meest missen? ,,Toch wel de wedstrijdspanning, de onderlinge lol, het biertje tijdens de derde helft en zeker ook een aantal tegenstanders. Zuid West bijvoorbeeld, een leuk en altijd sportief team. En ZP. Ook een team dat al zo lang mee gaat. En de teams met jonge knapen waar we soms van wonnen. Die konden dan wel beter zijn, maar wij speelden het slimmer.”
Zitman en zijn vrouw, woonachtig in een nieuw gedeelte van Leiderdorp, hebben een zoon en dochter. ,,Onze dochter studeert in Amsterdam en onze zoon woont in Utrecht en is afgestudeerd. Van hem ben ik overigens dertien jaar coach geweest bij RCL. Nog wel leuk om te vertellen is dat mijn oudste broer Hans, die in de beginjaren ook balde in de zaal, destijds betrokken was bij de uitslagen en het printwerk. Mede door mijn broers die mij de kant van het voetbal hebben opgeduwd, heb ik een fantastische tijd gehad. In de laatste maanden ga ik nog even door met genieten, maar het besef dringt ook wel door dat het bijna over is. Het zaalvoetbal heeft een belangrijk deel van mijn leven ingevuld en ik heb er heel veel plezier aan mogen beleven. Hopelijk voor anderen blijft dit toernooi ook nog heel lang in tact.”
Foto’s (excuses, niet al te scherp helaas): Zwart-witte is Ghal met Louis’ twee oudere broers, die met blauwe shirt is Team Zitman (ca 1990?), die met zwarte shirt is Z88, de zijl 2003(!) .